Το τραγούδι μου...

Στίχοι:  

Μάνος Τσιλιμίδης

Μουσική:  

Αντώνης Βαρδής

Αντώνης Βαρδής-Εθνική Οδός

Κατά βάθος είμαι εθνική οδός
φορτωμένος είμαι και αδειανός
πάνω μου περνάνε χίλιες διαδρομές
ανηφόρες και κατηφοριές

Έρχομαι και φεύγω το `χω δει το έργο
ξέρω πως τελειώνει και πως ξαν΄ αρχινά
Θα `ρθω και θα φύγω κι ίσως λίγο λίγο
να συναντηθούμε κι εμείς στο πουθενά

Κατά βάθος είσαι πέλαγο βαθύ
τόσοι που έχουν μέσα σου χαθεί
λαθρομετανάστες σε κλειστά σκαριά
και ποτέ τους δε θα βρουν στεριά

Έρχομαι και φεύγω το `χω δει το έργο
ξέρω πως τελειώνει και πως ξαν΄ αρχινά
Θα `ρθω και θα φύγω και ίσως λίγο λίγο
να συναντηθούμε και εμείς στο πουθενά

Η απόσταση...

Πάντα έλεγα ότι η θέληση εκμηδενίζει την απόσταση,και βαρέθηκα να ακούω από πολλούς για σχέσεις που δεν κράτησαν από απόσταση .
    Λάθος θα έλεγα για έμενα αυτό,πες μου ότι κουράστηκες η ότι δεν θέλεις άλλο ,δεν υπάρχει
δεν μπορώ αλλά δεν θέλω,έζησα και εγώ κάποτε αυτό με την απόσταση,αλλά πραγματικά δεν βαρέθηκα ποτέ την διαδρομή αυτή και ίσα ίσα όταν ήμουν στο τρένο είχα αυτό το ''χαζό'' χαμόγελο που με έκανε να νιώθω τόσο όμορφα...ήταν αυτό που μου έδινε δύναμη να το κάνω κάθε Σ/Κ από
Αθήνα για Θεσσαλονίκη ..Σαββάτο μεσημέρι στο τρένο για να φτάσω το βράδυ της ίδιας μέρας στην Πόλη και Κυριακή μεσημέρι ξανά στο τρένο για την επιστροφή μου στην Αθήνα..πραγματικά το θυμάμαι σαν χθες και ας πέρασαν 3 χρόνια,μέχρι και σήμερα δεν το μετάνιωσα πότε,ακόμα και όταν πήρα την απόφαση να μετακομίσω στην Θεσσαλονίκη για αυτή την γυναίκα ενώ είχαν αλλάξει τα πράγματα και δεν πήρα την ανταπόκριση που περίμενα ,ακόμα και τότε δεν το μετάνιωσα,σήμερα τα σκέφτομαι όλα αυτά και γελάω,γελάω με πολύ ευχάριστο τρόπο για  ότι έζησα για ότι πέρασα και για ότι έκανα στα 21 μου..αυτές είναι οι τρέλες της ζωής μας΄..ερωτευμένος δεν ήμουν,αλλά σήμερα είναι και η μόνη γυναίκα που θυμάμαι τόσο όσο καμιά άλλη,ίσως γιατί έκανα ότι έκανα για αυτή!

Όταν θες να δεις ένα άτομο κάνεις τα πάντα...πολεμάς ακόμα και θηρία...
η καρδιά δεν βάζει απόσταση,την υποστηρίζει η αγάπη,το μυαλό βάζει αποστάσεις και εγωιστικά θέλω!!!!

Γ αυτό δεν δέχομαι την γκρίνια για σχέσεις που τελείωσαν με αφορμή την απόσταση....

Τελικά υπάρχουν άγγελοι....

   Σήμερα άκουσα για ένα παιδί μόλις 15  ετών από την Καβάλα που έχασε την ζωή του στην φωτιά
προσπαθώντας  να σώσει τα δύο του μικρά αδέρφια...Πόσο άδικο είναι αυτό,ώρες ώρες απορώ με
αυτή την ανώτερη δύναμη που για πολλούς έχει διαφορετική ονομασία ανάλογα την θρησκεία.

Πάντως το συμπέρασμα που έβγαλα είναι Ένα....Αν υπάρχουν άγγελοι,κάπως έτσι δημιουργούνται!!!

Άδεια η πόλη τι γίναν όλοι ;

Έκανα μια βόλτα σήμερα στα μαγαζιά της περιοχής μου,και για άλλη μια φόρα δεν υπήρχε άνθρωπος έξω.
     Διανύουμε από τις πιο δύσκολες εποχές στην ζωή μας και σήμερα κατάλαβα ακόμα περισσότερο ότι
αν και σε λίγες μέρες θα έχουμε Χριστούγεννα τον κόσμο δεν τον αφορά καθόλου πλέον αυτό!

Και δεν το βλέπω και παράλογο,μιας που χάθηκε όλο αυτό το πνεύμα που υπήρχε τις προηγούμενες χρονιές.
 Οι γιορτές για τους περισσότερους Φέτος δεν σημαίνουν τίποτα,ο κόσμος έχει τα προβλήματα του,τις δυσκολίες
του,και σίγουρα δεν έχει χρήματα για να περάσει άνετα τις μέρες αυτές.

Εμένα τα Χριστούγεννα πάντα μου άρεσαν. Από παιδί πως και πως αυτές τις γιορτές περίμενα,άλλα φέτος
 δεν με αγγίζουν,έχω μάθει να κατανοώ τα προβλήματα πολλών και έτσι αν και βρίσκομαι σε καλύτερη θέση από
πολλούς,όπως και πολλά άλλα άτομα θα έλεγα,αυτή την χρονιά δεν ήθελα να έρθουν.

Ίσως γιατί βρε παιδί μου πάντα είχα την εικόνα στο μυαλό μου για τα Χριστούγεννα κάπως διαφορετικά
κόσμος στους δρόμους με ψώνια στα χέρια,παιδιά στις στολισμένες πλατείες να τρέχουν ,και χρώμα,χρώμα παντού.Τώρα ούτε αυτό δεν βλέπεις,ούτε τα μαγαζιά τόσο στολισμένα ούτε τους Δήμους να έχουν κάνει το κουμάντο τους όπως παλιά.

Που είναι αυτές οι εποχές που έβλεπες χαμόγελα παντού,χαρά,και αγάπη άφθονη,που τα Χριστούγεννα
τα παιδιά σου χτυπούσαν την πόρτα από νωρίς για να πουν τα κάλαντα και εσύ έδινες μέσα από την καρδιά σου
ένα χρηματικό ποσό.

Φοβάμαι η μάλλον είμαι σχεδόν σίγουρος πως αυτές τις γιορτές δεν θα υπάρχουν αυτά,και αν υπάρχουν
 θα είναι με την ψυχή στο στόμα και σίγουρα όχι τόσο απλόχερα όπως παλιά!!!

Η αρχή..

Πάει καιρός η θα έλεγα χρόνια από τότε που είπα στον εαυτό μου ότι θα ήθελα να αρχίσω να γράφω και εγώ σ'ένα ιστιολόγιο.

   Θυμάμαι ήταν Νοέμβρης μήνας του 2010,μόλις απολύθηκα από τον στρατό δύο μέρες μετά άρχισα τις  διαδικασίες για την μετακόμιση μου στην Θεσσαλονίκη. Τελειώνοντας με όλα αυτά
είχα την ευκαιρία και τον χρόνο να κάθομαι για ώρες στον υπολογιστή,έτσι τυχαία βρήκα
μερικά από τα ιστιολόγια μερικών,τα διάβασα ξανά και ξανά. Είδα λόγια αισθήματα,βιώματα και απωθημένα να με αγγίζουν,και άλλοτε να με συγκινούν η να με κάνουν να χαμογελάω.

Έτσι 2 χρόνια μετά και σήμερα 10/12/12 01:49 και αφού καιρό τώρα παρακολουθώ όποτε μπορώ
   τα βήματα σας,πήρα την απόφαση να κάνω και εγώ το ίδιο.Ευκαιρία να ανταλλάζω απόψεις,
να μαθαίνω από εσάς,και να παίρνω γνώμες αποκαλύπτοντας σας τις κρυφές μου σκέψεις!

Επέστρεψα στην Αθήνα μετά από καιρό στην γύρα ,και πλέον έχω τόσο χρόνο και τόσα
να πω και να βγάλω από μέσα μου πού βλέπω τον υπολογιστή σαν τον Σωτήρα μου!

Για να κλείσω εδώ, Θέλω  να πω ένα Μεγάλο Ευχαριστώ σε πολλά άτομα εδώ μέσα
για την ευκαιρία που μου έδωσαν να μάθω,να ζήσω,να σκεφτώ,να θυμηθώ έστω και άθελα τους!